Het pas op de platenmarkt verschenen album “The Lonely Pines” is de vijfde soloplaat van de Amerikaanse folkrockmuzikant Jesse Brewster uit San Francisco Bay die in 2004 debuteerde met het album “Confessional”. Wij leerden hem zo’n tien jaar geleden kennen dankzij de release van zijn plaat “Wrecking Ball At The Concert Hall”, een album dat melodieuze en catchy folk- en Americana-liedjes bevatte. Ook de cd “March Of Tracks” uit 2014 die ik voor ‘Rootstime’ mocht recenseren deed me besluiten om het aan jullie, lezers en luisteraars over te laten om te oordelen of dat een goede, heel goede of uitstekende plaat was geworden.

Met “The Lonely Pines” doet de door rondzwervende hippie-ouders zeer vrij opgevoede Jesse Brewster opnieuw een stevige gooi naar internationale erkenning voor zijn muzikale werk. In tien volledig zelf gecomponeerde liedjes overtuigt hij ons alvast dat er in de afgelopen jaren heel wat groeimarge voor deze Californische artiest werd gerealiseerd, zowel wat betreft zijn songteksten als met betrekking tot de muziek die hij bij deze songs componeerde met afwisselend een vleugje folk, rootsrock en Americana.

In de eerste track “Let’s Run Away” nodigt Jesse Brewster ons op een lekker rockend deuntje al uit om de biezen te pakken, maar dat zijn we niet echt van plan want we willen eerst het volledige album beluisteren en dat zijn nog negen vlot in het gehoor liggende songs. Zo konden we verder genieten van de liedjes “Kicking And Screaming”, het walsende “Bitter Pill”, de erg knappe ballad “Southern” en de aan Tom Petty herinnerende Americana-ballad “Close To Home” die u ook kunt beluisteren in een akoestische live-uitvoering op de video bij dit verhaal.

De tweede helft van het album “The Lonely Pines” begint met het nummer “Woman In My Mind”, één van de mooiste liedjes op deze plaat en opgedragen aan zijn vrouw die hem jaren geleden een nier heeft afgestaan toen hij, net als zijn aan een dodelijke genetische nierziekte overleden broer Jim, zelf in de problemen was gekomen met die vitale organen. “So Much Good Right Here” is daarna een uptempo gebrachte optimistische song, terwijl “No One To Blame” de andere kant van het spectrum der levenservaringen exploreert. Afgesloten wordt er met de door vioolklanken van Mary Pitchford begeleide ballad “Amber Kinney” die wat lijkt op het akoestische werk van Jackson Browne, iets wat trouwens eveneens geldt voor enkele andere tracks op dit door Jesse Brewster zelf geproducete album “The Lonely Pines”.

(valsam)
“Californian singer-songwriter Jesse Brewster has released his fifth solo record called ‘The Lonely Pines’. Still growing as a writer of meaningful lyrics and haunting melodies, the ten folk and Americana tracks on this album are so convincing and catchy. ‘Let’s Run Away’ is his request in the first track of the record, but there is no way: Jesse Brewster is here to stay! “ – www.rootstime.be